1) In primo autem esse est ipsa substantia. Ergo omne accidens in deo transit in substantiam (Denifle II, 567).
2) Parad. animae, 73.
3) Quod deus non est bonus neque melior neque optimus; ita male dico, quandocumque voco deum bonum, ac si ego album vocarem nigrum (Denifle II, 639).
4) Parad. an. 17.
5) Parad. an. 58.
6) Deus est unus omnibus modis et secundum omnem rationem, ita ut in ipso non sit invenire aliquam multitudinem in intellectu vel extra intellectum, ut ait Rabbi Moyses libro 10 ... Qui enim vel distinctionem videns deum non videt videlicet. Deus enim unus est, extra numerum et supra numerum est nec ponit in numerum cum aliquo (def. 30). - Deo enim proprium est et eius proprietas est unitas et simplicitas (I in Gen, cod. Cus. 21, 7 v a).
7) "Got git kein gâb ..., das man die gâb hett und daran ruwet, sunder alle die gâb, die er ye gegab in himel und uff erden, die gab er alle darum, das er ein gab geben möcht; das was er selber" (Untersch. 35).
8) Adhuc deus esse est; propter quod esse diligit in omni, quod diligit, sicut omne agens se ipsum et in se ipso, in suo simili effectu diligit. Hinc est, quod generaliter unumquodque, prout est, dicitur a deo sciri et amari. Secundum illud vero, quod non est, dicitur ab ipso nesciri et odiri (Théry 4, 314).
