Διαβάζω στὸν τύπο γιὰ τὸν ἐνθουσιασμὸ τῆς Ἀλέκας μὲ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς στὴν Κούβα. Κι ὅμως, τὸ ἀπολίθωμα αὐτὸ τῆς πολιτικῆς, ποὺ εἶναι τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα (ὄχι ὅτι ὁ Σύριζα διαφέρει οὐσιαστικά), τὸ ψηφίζουμε καὶ τὸ καμαρώνουμε ἀκόμα στὴν ἑλληνικὴ Βουλή, καὶ ἀνεχόμαστε τὰ λογίδριά τους, ὅπου ὁ ἀμερικανικὸς ἰμπεριαλισμὸς καὶ ἡ διεθνὴς πλουτοκρατία εὐθύνονται γιὰ κάθε κακὸ σὲ κάθε σημεῖο τοῦ πλανήτη.

Μερικοὶ ἐξηγοῦν τὴν ἀνοχή μας ὡς ἐπιλογὴ κάποιου ἀντίπαλου δέους, μίας ἐπιπλέον ἀντιπολίτευσης στὴν κυβέρνηση, καὶ ὄχι ὡς ὑποστήριξη τῶν θεωρητικῶν θέσεων τοῦ ΚΚΕ. Μὰ εἶναι δυνατὸ νὰ ἔχουμε πραγματικὸ ἀντίπαλο δέος καὶ ἀντιπολίτευση ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές; Ἀντιπαράθεση σὲ μιὰ φωνὴ μπορεῖ νὰ κάνει μιὰ ἄλλη φωνή, ὄχι τὸ βουητό! Τὸ βουητὸ εἶναι δύναμη θανάτου καὶ ἐρήμωσης. Ἡ δι' ἡμῶν ὕπαρξη τοῦ ΚΚΕ στὸ κοινοβούλιο δὲν προκαλεῖ ἄλλο ἀπὸ ντροπὴ γιὰ τὴν δημοκρατία, καὶ φανερώνει ἐπικίνδυνα ἐλλειμματικὴ τὴ νοημοσύνη μας. Τὸ νὰ ἐπιλέγεις τὸν Στάλιν καὶ τὸν Χίτλερ ὡς ἀντίπαλο δέος γιὰ τὴν κυβέρνηση εἶναι καθαρὴ κουτοπονηριά.

Ἡ κουτοπονηριὰ αὐτὴ θὰ μᾶς φάει καὶ ἤδη μᾶς κατατρώγει. Ἡ κουτοπονηριὰ προϋποθέτει τὴν ἀπουσία σημαντικοῦ ὁράματος, χωρὶς τὸ ὁποῖο ὅμως, καμμιά ἐπιλογή, - ἐκείνη εἴτε ἡ ἀκριβῶς ἀντίθετη -, δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγεῖ σὲ κάτι πραγματικό.